બાબુલ છું

રોજ આંખના આંસુ હું ખાળ્યા કરું છું 

 ’બાબુલ’ છું જાતને સંભાળ્યા કરું છું 

 તપી ગયા જો તડકે દિ ભર પછી  

 સાંજ ઢળે ઢોલિયા ઢાળ્યા કરું છું

બાબુલ

અંતરની જાગ્રતિ

સ્વભાવથી અને સંસ્કારથી માણસને અંધારું પ્રિય છે.અંધારા  પણ જાત જાત નાં હોય છે ને?  એવી અવસ્થા હોય ત્યારે જાગૃત જન અજવાળું ઝંખે એ માટે એના અંતરની જાગ્રતિ હોવી જોઈએ; એની તલપ હોવી જોઈએ. ઇક્બાલે એ અવસ્થા ને આ પંક્તિઓમાં પડઘાવી છે:

                                                       કુછ  કફ્સ કી તીલીયો  સે   છૂં રહા હય નૂર  સા ,

                                                       કુછ ફીઝા , કુછ  હસરતે , પરવાઝ  કી બાતે  કરો;

                                                       બેખુદી  બઢતી ચલી હય , રાઝ કી બાતે  કરો.

 

 

અંતર નો અવાજ કોણ સાંભળી શકે છે? એ માટે જોઈએ  અંતરની ભીતરની સમજ. અને એ આવે છે વર્ષોની  અતુટ  સાધનાથી.

 

દાઉદભાઈ ઘાંચી